نرم افزار شبيه سازی NS و نحوه نصب کردن و کار با آن- قسمت اول

1. مقدمه

امروزه ابزارهای متنوعی برای شبيه سازي شبكه‌هاي كامپيوتري مورد استفاده قرار دارند. با استفاده از اين نرم‌افزارها مي‌توان در لايه‌هاي مختلف مثل Network و Transport عمل شبيه‌سازي را انجام داد. همچنين توسط اين نرم‌افزارها مي‌توان عمل شبيه‌سازي را روي شبكه‌هاي محلي و شبكه‌هاي Wireless انجام داد و نتايج شبيه‌سازي را مشاهده كرد. به طور کلی اين نرم افزار ها را مي توان به دو دسته تجاری و غير تجاری (عام) تقسيم کرد.

نرم‎افزارهاي شبيه‎‏سازي عام يا غير تجاري همان‎گونه كه از نام آنها پيداست هيچ‎گونه هزينة مالي دربر ندارند و مي‎توان آنها را از سايت‎هاي مربوط در Internet دريافت و نصب نمود. تنها هزينه‎اي كه در اين ارتباط مي‎بايست پرداخت شود، هزينة نيروي انساني در جهت آموزش و به كار گيري آنهاست. ممكن است اين هزينه كم اهميت به نظر برسد؛ ولي با توجه به تعداد بسيار زياد اين نرم‎افزارها، استفاده و به كارگيري آنها بايد با دقت بسيار صورت گيرد تا از اتلاف نيروي انساني پرهيز شود. در اين بين به نظر مي‎رسد دو نرم‎افزار NS و OMNET++ از قدرت و قابليت‎هاي بالايي برخوردار هستند و استفاده از آنها ارزش صرف وقت و انرژي لازم را داشته باشد. در بين نرم‎افزارهاي شبيه‎سازي تجاري نرم‎افزار OPNET از قدرت و قابليت‎هاي بالايي برخوردار می باشد و ارزش سرمايه‎گذاري مالي و نيروي انساني را داراست. متأسفانه در حال حاضر کشور ما مورد تحريم اين  محصول قرار دارد. نسخه‎هاي قفل شكسته و فاقد پشتيباني به هيچ عنوان توصيه نمي‎شوند و ارزش سرمايه گذاری ندارند.

از اين رو در پروژه حاضر نرم افزار شبيه سازی NS2، که امروزه در اغلب پروژه های تحقيقاتی در دنيا مورد استفاده قرار دارد و از ارزش و اعتبار بالائی برخوردار است، به عنوان نرم افزار شبيه ساز شبکه انتخاب شده است. با توجه به‎ اينكه اين نرم‌افزار بر روي سيستم عامل لينوكس نصب مي شود و نگارش های قابل نصب روی ويندوز کارائی لازم را ندارد، در بخش اول اين گزارش كلياتي در مورد ويژگيهاي اين سيستم عامل و طريقه نصب آن و نيز خلاصه‌اي از دستورهای آن آورده شده است. در ادامه به بررسي نرم افزار NS2 پرداخته مي‌شود. در ضمن به اين نکته نيز تاکيد می شود که سيستم عامل لينوکس نيز با توجه به غير تجاری بودن، آن در پروژه های ملی توصيه مي شود.

2. سيستم عامل لينوكس

 

•  تاريخچه

لينوكس در سال ۱۹۹۱ توسط يك دانشجوي فنلاندي به نام Linus Torvalds ساخته شد. لينوكس در واقع يكي از نگارش‎هاي تبديل شدة يونيكس براي كامپيوترهاي شخصي است. اما، از آنجا كه اين سيستم عامل رايگان بوده و source آن نيز در دسترس است، افراد مختلفي از سراسر جهان بر روي آن كار كرده‎اند و كم كم به جهت تحولاتي كه در اين سيستم بوجود آمد، تبديل به يك سيستم عامل محبوب براي كامپيوترهاي PC شد. امروزه ميليونها كاربر جهت انجام كارهاي خود به لينوكس وابسته هستند و بخصوص از آن در ارائه سرويسهاي اينترنتي استفاده مي كنند. با افزايش تعداد كاربران لينوكس، اين سيستم عامل يكي از رقباي اصلي محصولات مايكروسافت شده است. اين سيستم عامل رايگان، چند كاره (multi task)، چند كاربره(simultaneous multi user) و داراي مديريت عالي حافظه می باشد؛ هم‏چنين با توانايي بالا در TCP/IP networking و با قابليت هاي امنيتي بسيار خوب، قادر می باشد سرويس‎هاي internet و intranet را در اختيار كاربران قرار دهد.

•  نصب لينوكس

شركتهاي بزرگ كامپيوتري مانند Red Hat و SUSE نيز بر روي Linux كار كرده‎اند، به‎طوري كه در حال حاضر شاهد انواع گوناگوني از Linux هستيم. در اين قسمت نحوه نصب سيستم عامل لينوكس (نگارش ۷٫۲ Red Hat) و جزئيات مربوط به آن توضيح داده خواهد شد.

• پشتيباني سخت افزار لينوكس

برخلاف سيستمهاي عامل ويندوز و مكينتاش، بايد مشخصات كامل سخت افزار كامپيوتر را قبل از نصب لينوكس بدانيد. اولين مرحله اين است كه مطمئن شويد لينوكس سخت افزار شما را پشتيباني خواهد كرد. در بيشتر موارد لينوكس قادر به پشتيباني سخت افزار كامپيوتر شما می باشد. براي اطمينان بيشتر به سايت http://www.redhat.com/ رجوع كنيد تا ليست سخت افزارهايي را كه پشتيباني مي‎كند، ببينيد.

لينوكس Red Hat برنامه‎هاي كمكي زيادي دارد كه درايوهاي درستي را براي سخت افزار انتخاب مي‎كند ولي هنوز داشتن اطلاعاتي از سخت افزار كامپيوتر لازم می باشد. همچنين بايد مطمئن شويد كه شناسايي سخت افزار درست صورت گرفته است. جدول ۱ فهرستي است از اطلاعات اصلي كه بايد راجع به كامپيوترتان بدانيد. اگر بعضي از موارد را متوجه نمي‎شويد به خواندن ادامه دهيد و سپس به جدول برگرديد.

اگر قبلاً ويندوز را روي كامپيوتر نصب كرده‎ايد، بيشتر اين اطلاعات را مي‎توانيد از  System Properties بدست آوريد. روي Control Panel كليك كنيد، بعد System و سپس Device Manager را انتخاب نماييد، ليستي از اطلاعات سخت افزار كامپيوترتان خواهيد داشت. ضمناً مي‎توانيد اطلاعات ارزشمندي را از طريق دفترچه راهنماي كامپيوتر بدست آوريد. اگر به هيچ طريق نتوانستيد اطلاعاتي بدست آوريد سعي كنيد به صورت اتوماتيك سخت افزار شناسايي گردد. اگر به نظر مي رسد كه قسمتهاي مختلف كامپيوتر فعال شده است، درست عمل كرده‎ايد.

جدول ۱: اطلاعات سخت افزاري كه بايد قبل از نصب لينوكس بدانيد.

اطلاعات	سخت افزار
SCSI يا IDE / EIDEساخت يا مدلاندازه تعداد و اندازه اندازه باقيمانده / اندازه قابل مصرف كارخانه سازنده نوع : سريال يا PS/2 شماره درگاه سريال (COM 1 يا COM 2 و… ) IDE / ATAPI يا اسكازي (SCSI) يا … ساخت يا مدل، مقدار RAM ساخت يا مدل، نسبت اسكن عمودي و افقي كارخانه سازنده و مدل كارخانه سازنده و مدل كارخانه سازنده و مدل كارخانه سازنده و مدل	نوع هارد ديسككنترلر اسكازي (درصورت وجود)هارد ديسك پارتيشن سيستم عامل هاي ديگر پارتيشن لينوكس ماوس ماوس ماوس سريال سي دي رام كارت گرافيكي صفحه نمايش مودم كارت شبكه (NIC) كارت صوتي چاپگر

 

اگر هارد ديسك اسكازي داريد، برنامه تست كنترلر اسكازي را نصب كنيد. اگر كنترلر اين درايور به صورت سخت افزاري روي مادربورد وجود داشته باشد برنامه تست و شناسايي ممكن است تشخيصي متفاوت با كنترلر واقعي بدهد. اگر برنامه نصب ادامه يافت پس مي‎تواند درايور را درست تشخيص داده باشد. مستندات مادربورد و كنترلر را مطالعه كنيد و مطمئن شويد كه شناسايي درست صورت گرفته است. اگر CD ROM از نوع IDE/ATAPI باشد، مي‎تواند به طور اتوماتيك درست تشخيص داده شود ولي اگر از نوع اسكازي باشد، برنامه تست و شناسايي (probe) قادر به ساختن آن می باشد. اگر مدل قديمي تر CD ROM را داريد كه به يك كارت صوتي وصل شده، ممكن است نياز به دانستن مدل و ساخت داشته باشيد.

• ايجاد فضا براي لينوكس

Linux ميتواند در هريك از حالت هاي Server، Workstation و يا Custom نصب شود. براي نصب تمام آنچه بر روي سي دي Red Hat 7.2 موجود است به ۱٫۷ GB فضا نياز مي باشد. البته فضاي بيشتري لازم است تا فايلها و برنامه هاي كاربردي را كه بعداً لازم داريد، نصب كنيد. اگر جاي كافي بر روي هارد ديسك نداريد، يك راه اين است كه هارد ديسك ديگري را اضافه كنيد. اضافه كردن يك هارد ديسك ديگر به كامپيوتر امكان كار با دو سيستم عامل را آسان تر مي‎سازد. اگر نمي‎توانيد يك هارد ديسك ديگر اضافه كنيد ولي ديسك شما داراي فضاي كافي می باشد، مي‎توانيد دو باره آن را پارتيشن بندي كنيد و جاي كافي براي لينوكس و سيستم عامل ديگر موجود روي كامپيوترتان مثل ويندوز ايجاد كنيد.

با ويندوز به طور عادي يك يا دو پارتيشن منطقي خواهيد داشت. اگر مي‎خواهيد از ويندوز و لينوكس براي يك كامپيوتر استفاده كنيد بايد هارد ديسك را پارتيشن بندي كنيد تا ويندوز از يك قسمت و لينوكس از قسمت ديگر استفاده كند. اگر مجبور هستيد هارد- ديسك را دو باره پارتيشن بندي كنيد، دو حالت وجود دارد. مي‎توانيد از كل برنامه هاي موجود يك كپي پشتيبان (back up) تهيه كنيد و بعد هارد ديسك را جهت ايجاد فضاي كافي براي لينوكس پارتيشن بندي كنيد و ويندوز را دو باره نصب كنيد و يا اينكه پارتيشن آخر ويندوز را بعد از انتقال اطلاعات آن بر روي پارتيشن هاي ديگر توسط دستور fdisk حذف كرده و بدون اينكه ويندوز را از روي سيستم برداريد، لينوكس را نيز نصب كنيد. يك روش ديگر نيز استفاده از برنامه هايي نظير Partition Magic و يا FIPS براي پارتيشن كردن مجدد هاردديسك است تا برنامه هاي روي كامپيوتر آسيب نبيند.

هشدار: قبل از اجراي برنامه Partition Magic يا FIPS حتماً Scandisk و Disk Defragmenter را اجرا كنيد. اگر چه اجراي آنها وقت زيادي مي گيرد ولي بدون اجراي  Disk Defragmenter ادامه ندهيد. Disk Defragmenter موجب مي‎شود كه فضاي استفاده شده روي هارد ديسك تا جايي كه ممكن است فشرده شود و در نتيجه فضاي لازم ايجاد شود. اگر بخواهيد بر روي هارد ديسكي كه Disk Defragmenter روي آن اجرا نشده است، لينوكس قرار دهيد ممكن است فضاي بسيار كمي به آن اختصاص يابد و يا فايل هاي مربوط به ويندوز كه در قسمت هاي آخر هارد ديسك نوشته شده اند آسيب ببينند.

• مقدمات نصب

اگر نگارش ديگري از لينوكس و يا سيستم عامل و يا فايل هاي ديگري روي كامپيوترتان داريد كه مي‎خواهيد باقي بماند لازم است در اولين مرحله از آنها كپي پشتيبان در جايي به غير از هارد ديسك تهيه كنيد. مطمئن شويد كه Bios به گونه‎اي تنظيم شده كه كامپيوتر بتواند از فلاپي يا سي دي رام راه اندازي شود. اگر كامپيوتر با سي دي بتواند راه اندازي شود مي توانيد سي دي مربوط به لينوكس Red Hat 7.2 را در درايو مربوطه قرار دهيد و سيستم را دو باره راه اندازي كنيد. اگر امكان راه اندازي كامپيوتر با سي دي نباشد، بايد با يك فلاپي راه انداز (bootable) اين كار را انجام دهيد. اگر فلاپي مربوط به راه اندازي را نداريد، مي‎توانيد آن را از كپي فايل مربوطه كه روي سي دي شماره ۱ لينوكس موجود است، درست كنيد.

اگر مطمئن نيستيد كامپيوترتان چگونه راه اندازي مي‎شود، مي توانيد اطلاعات Bios را ببينيد. براي ديدن اين اطلاعات لازم است قبل از اينكه كامپيوتر آغاز به كار كند كليد مربوط (F2 يا F4 يا Delete) را فشار دهيد. براي اينكه كليد مناسب را پيدا كنيد، به دفترچه راهنماي كامپيوتر مراجعه كنيد و ببينيد با كدام كليد مي‎توانيد به اين قسمت كه setup هم گفته مي‎شود، راه يابيد. پس از ورود در قسمت مربوط به راه اندازي، تنظيم (boot sequence) را طوري تغيير دهيد كه سيستم اول به سراغ فلاپي و بعد به سراغ سي دي و در نهايت به سراغ هاردديسك برود. (اگر كامپيوتر نوع اسكازي داريد، روند راه اندازي ممكن است متفاوت باشد، لذا دفترچه راهنماي Bios را مطالعه كنيد). اولين سي دي مربوط به نصب لينوكس Red Hat 7.2 و يا فلاپي راه انداز را در درايو مربوط قرار دهيد.

نكته: چه با سي دي و يا فلاپي، كامپيوتر را راه اندازي كنيد، فرآيند نصب مشابه خواهد بود.

• روشهاي نصب لينوكس

• روش نصب با استفاده از CD-ROM

اين روش احتياج به يك ديسك بوت يا يك CD-ROM بوت كننده يا ديسك بوت PCMCIA دارد.

• هارد ديسك

اگر فايلهاي لينوكس را به يك درايو محلي كپي كرده‎ايد، با استفاده از يك ديسك بوت يا ديسك PCMCIA مي توانيد به نصب لينوكس بپردازيد.

• روشهاي ديگر مانند NFS ، FTP و HTTP

راحت ترين روش نصب، استفاده از سي دی رام بوت كننده است. در اين روش در صورتي كه كامپيوتر شرايط لازم براي نصب لينوكس را، كه در قسمت‎هاي قبل گفته شد، داشته باشد مي‎توانيد با قرار دادن سي دي ۱ بوت كننده لينوكس، اين سيستم عامل را نصب كنيد.

• پاسخ به سئوالهاي مربوط به سخت افزا در حين نصب

در خلال نصب در قسمت اول به سئوالات اوليه در مورد سخت افزار پاسخ دهيد (حتي اگر بخواهيد نگارش لينوكس را ارتقاء دهيد لازم است به اين سؤالات پاسخ دهيد). اگر كليه مشخصات سخت افزار كامپيوتر را از نصب قبلي بدانيد، انجام اين عمل آسانتر است. اولين مرحله انتخاب يك زبان است. اگر نصب گرافيكي معمولي را اجرا كنيد، زبان انتخاب شده زبان فعلي موجود روي سيستم مي باشد.

• صفحه كليد و ماوس

اگر نوع صفحه كليد شما در ليست صفحه كليدها موجود باشد، آن را انتخاب كنيد و در غير اينصورت Generic با تعداد درست كليد را انتخاب نماييد. (بيشتر صفحه كليدهاي انگليسي ۱۰۱ كليد دارند). در مرحله بعد ماوس را انتخاب كنيد. اگر مدل ماوس در ليستي كه ارائه شده است وجود نداشت PS/2 يا  Serial Generic Mouse را انتخاب كنيد كه مي‎تواند با دو يا سه كليد باشد. اگر ماوس شما دو كليد دارد مطمئن شويد كه Emulate 3 Buttons را انتخاب كرده ايد.

نكته: ماوس‎هاي لينوكس سه كليد دارند. در حالي كه ماوس‎هاي PC و مكينتاش معمولاً دو كليد دارند و اگر بخواهيد آن را سه كليده تعريف كنيد، فشردن همزمان دو كليد با هم مي‎تواند به عنوان كليد سوم تلقي شود. اين موضوع بخصوص در حالت Xwindows با ارزش است.

اگر ماوس سريالي داريد، درگاه (port) سريال و نام دستگاه آن را وارد كنيد. نام درگاه‎هاي سريال در ويندوز نسبت به لينوكس متفاوت است. بنابراين نامهاي مترداف ويندوزي آنها، متقابل نامهاي لينوكس ليست شده است. به طور مثال COM 1 مترادف /dev/ttyso است.

نكته: براي تغيير پيكربندي ماوس بعد از نصب بايد با root (كه بعداً توضيح داده خواهد شد) Login كنيد.

بعد از اينكه مشخصات سخت افزارهاي اصلي را وارد كرديد، نصب سيستم شروع مي‎شود. تا اينجا هنوز هيچ تغييري در سيستم اعمال نشده ولي با آغاز فرآيند نصب اين اطلاعات اعمال مي‎شود.

• اجراي نصب كننده سيستم (System Installer)

اولين سئوالي كه نصب كننده سيستم از شما مي‎پرسد، اين است كه كدام حالت نصب را انتخاب مي كنيد:

• نصب ايستگاه كاري (Work Station): در اين حالت برنامه نصب كليه پارتيشن هاي موجود لينوكس را از بين مي‎برد و به طور اتوماتيك تمام فضاي آزادي را كه سيستم عامل ديگري اشغال نكرده به خود اختصاص مي‎دهد. اگر پارتيشني داريد كه توسط سيستم عامل ديگري مثل ويندوز اشغال شده، برنامه نصب Work station به آن آسيبي نمي‎رساند.
• نصب سرور (Server): در اين حالت برنامه نصب تمام پارتيشن‎هاي موجود بر روي هارد- ديسك را از بين مي برد و به طور اتوماتيك پارتيشن‎ها را براي يك كامپيوتر فقط لينوكس آماده مي سازد. لازم به ذكر است اگر مي خواهيد لينوكس به عنوان سرور عمل كند، اين انتخاب را بايد انجام دهيد.
• نصب انتخابي (Custom): براي بيشتر استفاده كنندگان، اين حالت نصب را توصيه مي‎كنيم زيرا در اين حالت در جريان نصب، قابليت تنظيم بيشتري وجود دارد.
• ارتقاء (Upgrade): اگر قبلاً نگارشي از لينوكس را روي سيستم خود نصب كرده و اكنون فقط مي‎خواهيد آن را ارتقاء دهيد، مي‎توانيد حالت upgrade را انتخاب نماييد.

نكته : حالت ايستگاه كاري و يا سرور پيشنهاد نمي‎شود. زيرا در آن صورت قادر به كنترل اندازه و وضعيت پارتيشن‎ها نيستيد. همچنين احتمال خراب شدن فايلها و داده هاي موجود در هاردديسك وجود دارد. راهنماي نصب Red Hat 7.2 حالت نصب Custom را براي كاربر جديد پيشنهاد نمي كند ولي ما با اين موضوع مخالفيم. حتي از آغاز كار مهم است آنچه را كه براي سيستم اتفاق مي افتد ببينيد، حتي اگر به طور كامل آن را درك نكنيد (اگر نصب ايستگاه كاري را انجام دهيد يك سيستم عامل ساده لينوكس براي كار خواهيد داشت).

در اين قسمت فرض مي شود كه شما حالت انتخابي Custom را براي نصب بر مي‎گزينيد.

• قسمت بندي هارد ديسك

پارتيشن كردن هارد ديسك ممكن است نامطلوب و يا خوشايند باشد. اين تفاوت در نحوه آماده سازي است. قبل از آغاز اين كار لازم است هارد ديسك اضافي و يا فضاي كافي به صورت پارتيشن خالي روي هارد ديسك خود داشته باشيد. Red Hat 7.2 براي ايجاد پارتيشن از دو برنامه كمكي Disk Druid و fdisk استفاده مي كند. fdisk گزينه هاي بيشتري را دارا است و براي كاربر با تجربه سريعتر می باشد. ولي Disk Druid به صورت گرافيكي است و لذا براي استفاده آسانتر است. اگر از fdisk براي ايجاد پارتيشن استفاده مي كنيد، بايد از Disk Druid براي تعيين محلهاي اتصال (mount point) استفاده نماييد. در اين قسمت فرض مي كنيم از Disk Druid استفاده مي كنيد.

نكته: اگر با استفاده از Disk Druid يا fdisk قصد تغيير مجدد اندازه پارتيشن ويندوز را داريد، ممكن است ديگر نتوانيد به بعضي از فايلها و يا اطلاعات دسترسي پيدا كنيد. در اين حالت بايد از FIPS يا نرم افزارهاي مشابه براي تغيير اندازه پارتيشن و ايجاد پارتيشن خالي استفاده كنيد.

Disk Druid وضعيت فعلي پارتيشن هاي هارد ديسك را نمايش مي‎دهد. حتي آنهايي را كه متعلق به سيستم عامل ديگري است. در ويندوز هر پارتيشن و يا درايو با يك حرف مثل C: يا D: نامگذاري مي شود. در لينوكس نامگذاري درايوهاي هارد ديسك به صورت /dev/hda ، /dev/hdb و /dev/hdc مي باشد. /dev/hda معادل C: در ويندوز است. وقتي يك درايو هارد ديسك را قسمت بندي مي كنيد، هر پارتيشن شماره‎اي خواهد داشت. مثلاً اگر روي يك هارد ديسك يك پارتيشن براي ويندوز و چهار پارتيشن براي لينوكس ايجاد كنيد، پارتيشن ها ممكن است به صورت زير نامگذاري شوند:

 

/dev/hda1	windows
/dev/hda5	/boot
/dev/hda6	/
/dev/hda7	/swap
/dev/hda8	/home

نكته: اگر ديسك سخت شما اسكازي است، نامگذاريها كمي متفاوت می باشد: /dev/sda ، /dev/sdb و غيره.

توجه داريد كه hda2 تا hda4 در ليست وجود ندارند. شماره هاي hda1 تا hda4 (يا sda1 تا sda4) براي پارتيشن هاي اوليه نگه داشته مي شوند. در مثال قبل پنج پارتيشن موجود است. بنابراين Disk Druid يك پارتيشن توسعه يافته (Extended) ايجاد كرده تا پارتيشن هاي منطقي (Logical) از hda5 تا hda8 را نگهداري كند. هميشه اگر بيش از چهار پارتيشن ايجاد كنيد، Disk Druid به طور اتوماتيك يك پارتيشن توسعه يافته ايجاد مي‎كند و پارتيشن هاي منطقي را در آن مي‎گذارد. پارتيشن توسعه يافته را فقط در حالتي كه بخواهيد از fdisk براي ديدن اطلاعات پارتيشن ها استفاده نماييد، مشاهده مي كنيد، ولي به هر حال وجود دارد. حال كه كمي بيشتر راجع به پارتيشن بندي مي دانيد، از Disk Druid براي ايجاد پارتيشن هاي لينوكس استفاده كنيد. Disk Druid فهرستي از هارد ديسك ها را به طور خلاصه با فضايي كه استفاده شده، به صورت درصد (%) در ستوني نمايش مي دهد. اين موضوع موجب مي شود بدانيد براي لينوكس چه مقدار فضا مي توانيد اختصاص دهيد.

• ايجاد پارتيشن براي لينوكس

همانطور كه مي دانيد لينوكس دايركتوري استانداري را جهت نگهداري فايلهاي سيستم دارا مي باشد. دايركتوريهاي زيادي مانند /(root system file) ، /etc ، /boot، /home ،/usr و غيره موجود  مي‎باشند. اگر روي mount point در Disk Druid كليك كنيد، منوي كشويي (drop-down) باز  مي‎شود و تمام system file هاي پايه‎اي لينوكس را مشاهده مي‎كنيد. براي هركدام از اين system file ها مي‎توان پارتيشن جداگانه‎اي ايجاد كرد و يا اينكه يك پارتيشن به root system file  و دايركتوريهاي مربوط به آن اختصاص داد.

بدون وارد شدن به جزئيات بيشتر مي‎توان گفت بهتر است تمام لينوكس را داخل پارتيشن مربوط به root نگذاريد. زيرا در اين حالت ممكن است بعدها براي نصب سيستم جديد دچار مشكل شويد. همچنين اگر مشكلي براي يكي از پارتيشن ها پيش آيد، در آن صورت بازيابي داده ها از پارتيشن هاي ديگر بويژه دايركتوري home نيز با مشكل مواجه مي شود. براي مبتديان تنظيم مناسب كه كليه منظورها را در برداشته باشد شامل دايركتوري هاي /boot ، /swap و /home است. همچنين اگر قصد داريد برنامه‎هايي را علاوه بر آنچه روي سي دي Red Hat موجود می باشد نصب كنيد، بهتر است پارتيشن /usr يا /usr/Local را هم ايجاد نماييد.

ابتدا پارتيشن /boot  را ايجاد ميكنيم. اين پارتيشن هنگام راه اندازي استفاده ميشود و حجم آن بايد حدود
۳۰ MB باشد. حجم /swap بايد دو برابر اندازه حافظه فيزيكي باشد و اگر قصد داريد نرم افزارهاي كاربردي گرافيكي زيادي را اجرا نماييد، حداقل MB 64 ، براي آن در نظر بگيريد. فضاي باقيمانده را بين / و /home تقسيم كنيد. اگر  /usr را نيز ايجاد كرده ايد، بيشترين فضا را براي آن در نظر بگيريد. زيرا نرم افزارهاي كاربردي و كتابخانه و برنامه هاي گرافيكي همه در آن قرار  مي‎گيرند. اگر /usr را ايجاد نكرده ايد فضاي / را بيشتر از بقيه در نظر بگيريد.  /home شامل همه فايلهايي مي‎شود كه استفاده كننده ايجاد مي‎كند. ( /home گاهي مانند My Documents  در ويندوز عمل مي‎كند). جدول ۲ نمونه‎اي از پارتيشن بندي براي كامپيوتري است كه با دو سيستم عامل راه اندازي مي شود و يك هارد ديسك GB 4 دارد.

 

نمونه پارتيشن بندي

اندازه	نام	پارتيشن/محل اتصال
۲۰۰ MB	hda1	Win 98-FAT 32
۳۰ MB	hda5	/boot
۶۴ MB	hda6	/swap
۱۲۰۰ MB	hda7	/
۷۰۰ MB	hda8	/home

 

حال براي اينكه اين پارتيشن مخصوص Linux باشد و از داخل Windows يا DOS ديده نشود، از ليست File System Type گزينة ext2 يا ext3 را انتخاب كنيد. براي ايجاد يك پارتيشن، هارد ديسك را Drive Summary (جايي كه پارتيشن ها قرار مي‎گيرند) انتخاب كنيد. Add را كليك كنيد. از زير منو Mount Point را انتخاب كنيد. اندازه‎اي را بر حسب MB تعيين كنيد. به غير از پارتيشن Swap به طور عادي نوع پارتيشن هاي ديگر Linux Native است. اگر در حين انجام كار موردي را اشتباه انجام دهيد، Reset را كليك كنيد، پارتيشن ها به حالت اصلي برمي‎گردند. مي‎توانيد اندازه‎هاي مختلف را تست كنيد و قبل از اينكه كليد Next را فشار دهيد، بارها از كليد Reset استفاده كنيد.

• فرمت كردن پارتيشن ها

بعد از اينكه پارتيشن ها را ايجاد كرديد، بايد فرمت شوند. قاعدتاً برنامه نصب فقط پارتيشن‎هاي مربوط به لينوكس را جهت فرمت كردن ليست مي‎كند. با اين وجود آن را دو باره جهت اطمينان كنترل كنيد. اگر /home يا /usr/local را از نگارش لينوكس قبلي داريد، دقت كنيد در ليست، علامت براي فرمت شدن نداشته باشند.

• تنظيم LILO

بعد از اينكه هارد ديسك را فرمت كرديد، صفحه LILO Configuration ظاهر مي‎‎شود. LILO مخفف Linux Loader است. با LILO مي‎توانيد هر كدام از سيستم عاملها را براي راه اندازي فعال كنيد و يا لينوكس را با يك فلاپي راه اندازي كنيد و سيستم عامل قبلي كه كامپيوتر را راه اندازي مي‎كرد به همان صورت باقي بماند. مزيت استفاده از فلاپي راه انداز به جاي فعال كردن لينوكس در LILO اين است كه ديگر مجبور نيستيد (Master Boot Record) MBR را بازنويسي كنيد. پارتيشن‎هاي سيستم‎هاي عامل موجود كاملاً از هم جدا هستند و هنگامي كه كامپيوتر را روشن مي كنيد با همان سيستم عامل قبلي از هارد ديسك راه اندازي مي شود. عيب استفاده از فلاپي راه انداز امكان گم شدن آن است كه در آن صورت قادر به راه اندازي لينوكس نخواهيد بود.

اگر از روي پارتيشن ديگري كامپيوتر را با ويندوز راه اندازي مي‎كنيد، مي‎توانيد LILO را جهت اطمينان و درستي كار در MBR نصب نماييد و هنگام آغاز به كار، هر سيستم عاملي را كه مايل هستيد انتخاب نماييد. اگر از ويندوز NT استفاده مي كنيد، LILO را در MBR نصب كنيد و يا به طور كلي نصب نكنيد يا اينكه LILO را در پارتيشن /boot نصب نماييد. اگر فقط با لينوكس سيستم را راه اندازي مي كنيد، LILO را در MBR نصب نماييد.

نكته: چه بخواهيد سيستم با فلاپي راه انداز، راه اندازي شود و چه از طريق LILO، مطمئن شويد كه جلوي ايجاد فلاپي راه انداز علامت زده ايد. زيرا وجود اين فلاپي براي مواقعي كه در پارتيشن /boot مشكلي ايجاد شود مفيد خواهد بود. جهت دانستن نحوه ايجاد فلاپي راه انداز خاص خود به سايت http://www.Linuxdocs.org مراجعه نماييد.

اگر مي‎خواهيد پارامترهاي هسته اصلي (kernel) با لينوكس اجرا شوند، آنها را در فيلد kernel parameters وارد نماييد. بيشتر استفاده كنندگان نيازي به پارمترهاي خاص هسته اصلي ندارند. اگر سيستم شما با دو سيستم عامل مي تواند راه اندازي شود و ضمناً قصد استفاده از LILO را نيز داريد، سيستم عاملي را كه به طور عادي مي‎خواهيد با آن راه اندازي شود بايد انتخاب كنيد. به طور مثال اگر مي‎خواهيد ويندوز، كامپيوتر را راه اندازي كند، پارتيشن Dos را انتخاب كنيد و Default Boot Image را علامت بزنيد. در اينصورت در پارتيشن DOS علامتي ظاهر مي شود. براي اينكه لينوكس، سيستم عامل راه انداز باشد همين روند را براي لينوكس انجام دهيد. در صورت انتخاب هر كدام از سيستم عاملها بايد قادر باشيد با سيستم عامل ديگر نيز كامپيوتر را راه اندازي كنيد. به اين منظور DOS يا لينوكس را از منوي LILO به هنگام راه اندازي كامپيوتر انتخاب كنيد.

نكته : اگر لينوكس را با انتخاب گزينه work station نصب مي‎كنيد boot loader را گزينه GRUB انتخاب كنيد تا بتوانيد هم از سيستم عامل ويندوز استفاده كنيد و هم از سيستم عامل لينوكس.

• ايجاد عضويت براي root و كاربران

حداقل بايد يك عضويت و رمز عبور براي root داشته باشيد. اگر كامپيوتر به شبكه متصل است، دانستن يك رمز عبور مطمئن، ضروري است. بيشتر رمزهاي ورود تركيبي تصادفي از حروف و اعداد است. متاسفانه رمز عبور تصادفي به سادگي فراموش مي شود. پس مناسب ترين رمز ورود، حرف اول يك عبارت مي تواند باشد. به طور مثال يك رمز ورود مناسب مي تواند muflor 66 باشد كه مخفف my uncle frank lives on route 66 است. هرگز به عنوان رمز ورود از نام يك دايركتوري و يا نام شخص خاصي استفاده نكنيد، زيرا ممكن است به سادگي كشف شود.

نكته: رمز ورود root را فراموش نكنيد. در صورت فراموش كردن رمز ورود root ، اگر ورود به سيستم غير ممكن نباشد فوق العاده دشوار خواهد بود. آن را در جايي مطمئن يادداشت كنيد (روي كاغذ و نه در يك فايل كامپيوتري).

علاوه بر root بايد حداقل يك عضويت براي كار روزانه يك كاربر ايجاد كنيد، همچنين مي‎توانيد در خلال نصب به هر تعداد كه مي‎خواهيد عضويت‎هاي مختلف (account) ايجاد كنيد. با تكميل اطلاعات مربوط به عضويت يك كاربر، كليد Add را فشار دهيد. در اينصورت فيلدهای خالي پر مي‎شوند و آماده دريافت اطلاعات كاربر بعدي هستند. در خاتمه كليد  Next را فشار دهيد.

۲-۱۱   انتخاب ابزار ايمنی

در صفحه مشخصات و پيكربندي اعتبار سنجي (Authentication) مي‎توانيد ابزار ايمني متنوعي را انتخاب كنيد. براي بيشتر كاربراني كه از طريق مودم (dial-up modem) به شبكه وصل مي‎شوند، رمزهاي ورود با مكانيزم MD5 و Shadow كافيست. براي كسب اطلاعات بيشتر از ايمني سيستم به راهنماي جامع (Reference Guide) مراجعه نماييد. بعد از موضوع ايمني، زمان محلي را براي سيستم تنظيم نماييد.

۲-۱۲  نصب بسته‎هاي نرم افزاري

بعد از اينكه زمان محلي را تنظيم كرديد، نرم افزارهايي را كه مي‎خواهيد به سيستم لينوكس اضافه كنيد، انتخاب نماييد. جهت نصب آسانتر، اين نرم افزارها در گروههاي مشخص دسته بندي شده‎اند. اگر مطمئن به انتخاب يك بسته نرم افزاري نيستيد، بهتر است كه آن را انتخاب نكنيد. هميشه امكان اجراي برنامه ارتقاء (Upgrade) و نصب بسته‎هاي نرم افزاري را بر روي سيستم داريد.          اگر لينوكس را قبلاً نصب كرده‎ايد، كنترل بيشتري براي انتخاب جداگانه بسته‎هاي نرم افزاري، داريد. اگر يك بسته يا بسته‎هاي نرم افزاري را انتخاب كنيد، جلوي عبارت total Install size فضايي را كه اشغال مي‎كند نشان داده مي‎شود. اطمينان پيدا كنيد كه نصب آن اندازه‎اي كمتر از يا مساوی با /usr مي‎خواهد.

 

——————————————————————-

فرمت فایل ها:   Docx ,PDF

تعداد صفحات: ۷۱ صفحه

حجم فایل: ۱٫۷۷ MB

——————————————————————-

برای دانلود فایل ورد کامل این مقاله لطفا بر روی لینک زیر کلیک نمایید.

100,000 ریال – دانلود نهایی کردن خرید مورد به سبد خرید اضافه شد

 

نرم افزار شبيه سازی NS و نحوه نصب کردن و کار با آن- قسمت اول

نرم افزار شبيه سازی NS و نحوه نصب کردن و کار با آن- قسمت دوم

نرم افزار شبيه سازی NS و نحوه نصب کردن و کار با آن- قسمت سوم

نرم افزار شبيه سازی NS و نحوه نصب کردن و کار با آن- قسمت چهارم